Edytujesz Sarpelia (sekcja)

==== Arcykrólestwo Sarpelii ====
W 3 r. p.n.e. na tronie Sarpelu zasiadł [[Keltalin]], władca młody (15-letni u początku panowania) i ambitny. W roku 1 p.n.e. popłynął wraz ze swoją flotą na południowy brzeg Cieśniny, pokonał armię Annari i przystąpił do oblężenia miasta. Trwało ono ponad pół roku i zakończyło się zwycięskim szturmem Keltalina na miasto 29 czerwca 1 roku n.e. Annari zostało w wyniku ataku prawie doszczętnie spalone. Jego ziemie Keltalin przyłączył do swojego państwa. 

Ugruntowanie władzy na ''obu brzegach Morza''<ref>Atleis Młodszy, ''O Arcykrólu Keltalinie...''</ref> popchnęło Keltalina do ogłoszenia się Arcykrólem Sarpelii - ziem rządzonych z miasta Sarpel. Władca, zachęcony sukcesem nad najpotężniejszym - po Sarpelu - mieście w regionie, rozpoczął serię kolejnych kampanii wojennych, mających na celu zjednoczyć wszystkie ziemie sarpelo-dyckie pod jego panowaniem. W ciągu kilku lat przejął kontrolę nad wszystkimi mniejszymi ośrodkami po obu stronach Cieśniny, w tym nad silnym [[Melto]] we wschodniej części kraju. Poważne trudności napotkał dopiero przy próbie podporządkowania sobie [[Laratta|Laratty]], miasta na północy, w esedyjskiej Dycji. W 11 r. n.e. wyruszył na to miasto i usiłował je oblegać, ale bez skutku. Laratta zdołała się obronić.
[[File:Annari1ne.png|250px|thumb|right|Płonące Annari podczas szturmu Keltalina]]
Keltalin zaczął więc szukać innych kierunków ekspansji. W 13 r. n.e. wkroczył do sąsiedniej [[Lanitakia|Lanitakii]] i zdobył jej stolicę, [[Lannis]]. Miało to niebagatelne znaczenie dla Sarpelii i całego kontynentu - sarpelskie elity zaczęły chętnie przejmować wzorce z wysoko rozwiniętej kultury lanitackiej, którą później rozprzestrzeniały na podbijanych terytoriach, aż na odległą północ.

Po zdobyciu Lannis zakończył się okres najintensywniejszych wysiłków wojennych czasów Keltalina. Przez kolejne lata wysiłki arcykróla Sarpelii koncentrowały się głównie na utwierdzeniu swojego panowania na podbitych terytoriach. Dopiero w 26 r. zdecydował się na większe przedsięwzięcie militarne - drugą próbę zdobycia Dycji. Ponownie przystąpił do oblężenia Laratty, która broniła się równie zaciekle, co piętnaście lat wcześniej. Armia sarpelska została zdziesiątkowana przez ponawiające się natarcia niewielkich sił odsieczowych z głębi Dycji oraz choroby. Po kilku miesiącach oblężenia [[Keltalin]] zmarł, jak mówi dycka legenda - raniony strzałą w serce przez jednego ze strzelców na murach podczas próby ataku. Śmierć arcykróla spowodowała chaos w armii sarpelskiej, która w nieładzie wycofała się spod miasta. 

Mimo spektakularnej porażki w Dycji i wywołanego nią bałaganu, władza centralna w Sarpelu pozostała niezachwiana. Przejął ją syn Keltalina, który unikał raczej angażowania się militarnie. Lata pokoju zaowocowały dynamicznym rozwojem Sarpelii i poszerzeniem horyzontów handlowych, które zapewniły ludności dobrobyt, a monarchii potęgę.

Stan taki trwał aż do późnych lat 70. I wieku, kiedy Sarpelia znowu zainteresowała się podbojem okolicznych ziem. Arcykról [[Meslin]] zdołał pokonać Larattę i przejąć Dycję w roku 79. Przejściowo, udało mu się także podporządkować sobie Noteront, który jednak szybko zrzucił z siebie sarpelskie zwierzchnictwo.