Von Krauzenberg. Antologia
TOM 1
- WSTĘP
W czasach, gdy Juksaka dzieliła się na hrabstwa, a one na podhrabstwa składające się z podkwadrathrabstw i wszyscy gildiarze zastanawiali się, jak taka feudalizacja nastąpiła w republice kupieckiej, w odległym Marktheimie żył sobie poeta, który opisał, jak pewien litorski wirtuoz opiewał przygody pewnego barona z dalekiej Lennawii. Otóż historia mówi, iż baron ów miał przyjemność żyć w czasach wspaniałego króla Dronga II, znanego z wielkiego serca, którego rozmiary, mimo wszystko, nie uratowały go przed miażdżycą i zawałem lat później paręnaście. Drong, powodowany ideałem równości szlachetnie urodzonych wobec siebie, albo też po prostu zwykłą serdecznością, zwykł zapraszać do swojego pałacu w Lennie różnych szlachciców z całego kraju, nie tylko najbardziej wpływowych możnowładców, i organizować ku ich uciesze turnieje rycerskie. Tak na lennawski dwór trafił baron Bajleron, z owelnawskiej Kienrazy, niewielkiego zadupia przy granicy z Juksakią. Ojciec jego, Vesemir, uzbierał dlań trochę złota i dał mu, by chłopak choć raz za powiat wyjechał i świat zobaczył. Pojechał więc Bajleron do Lenny, żeby trochę pokręcić się po mieście i poobcować z egzotyką - mesztryjskim tarwalnem, bimbrem Kana Viral z zagórskiego Truro, czarnym miodem z Hemrenu i całą zgrają kolorowo odzianych kupców z Dycji, Amsli, Caer Ened i Anwalu. Głównym celem dla Bajlerona był jednak zamek królewski, gdzie polazł, by podziwiać zmagania najdzielniejszych jeźdźców i najsprawniejszych szermierzy ówczesnej Lennawii.
Rozgrywki zachwyciły, rzecz jasna, Bajlerona, który od małego bawił się w domu plastikowymi rycerzykami. Wspaniali wojownicy w lśniących zbrojach dawali widzom wspaniałe widowisko. Bajleron jednak powoli zaczął tracić zainteresowanie wydarzeniami na turniejowym polu na rzecz pewnej charakterystycznej postaci, którą jego bystre oko wypatrzyło w tłumie na trybunach. A była to sama córka króla Dronga, Kolanna, ideał piękna i symbol seksapilu, do którego zalecali się absolutnie wszyscy rycerze, którzy akurat kruszyli kopie na arenie. Oczywiście Bajleron zauroczył się zbyt szybko, by być zdolnym do jakiejkolwiek głębszej analizy obiektu swoich uczuć, i zaraz począł sobie przypominać, jak swoim damom przysięgali błędni rycerze u Cervantesa. Nie zdołał, bo nie czytał. Postanowił więc zwrócić jej uwagę uśmiechając się do niej, machając i śląc całusy, ale nie wyróżniał się szczególnie spośród reszty gawiedzi robiącej w zasadzie to samo. Królewna nie zwróciła na niego najmniejszej uwagi. Bajleron podjął nawet próbę dostania się bliżej królewny, do specjalnej loży na trybunach, ale halabardnicy-bramkarze go do niej nie dopuścili. Gorzej - mimo donośności rozpaczliwych krzyków i błagań młodego barona, Kolanna nie zareagowała w żaden sposób. Patrzyła wciąż znudzonym, pustym wzrokiem w dal, w arenę, i nie zdradzała zainteresowania ani ogłuszającym rykiem widowni, ani tym bardziej jękami rozhisteryzowanego Bajlerona.
Dopiero parę tygodni później wyszło na jaw, że to był tylko manekin postawiony u boku króla dla zatuszowania przemiany tej prawdziwej Kolanny w dwunożną dupę. Zanim opinia publiczna się o tym dowiedziała, zrozpaczony szlachcic wyjechał z Lenny i zaciągnął się do oddziału Biednej Pierdolonej Piechoty, elitarnej jednostki lennawskiej armii walczącej z wiatrakami. Bajleron żył jako rycerz przez wiele lat, walcząc w licznych wojnach nad Metlaną, trzymając się z dala od kobiet i dziękując losowi, że jeszcze nie zginął, a mógł. Dopiero wtedy, patrząc na płonące młyny w dolinie Okferlenty, zrozumiał, na czym polega prawdziwe życie.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Tekst powstał 17 października 2022. Jest adaptacją przydługiej myśli Von Krauzenberga opatrzonej tytułem Przykład absurdu i wyjątkowej głupoty!, traktującej o bezsensie i naiwności młodzieńczych marzeń o miłości wobec prawdziwej szkoły życia i możliwości samorozwoju podczas, nie wiem, służby w wojsku.